low cost airline

low-cost carrier’ların (lcc) benzersiz değer vaadleri veya değer önermeleri: düşük fiyata, herhangi bir ekstra olmaksızın, uçak koltukları arasında da farklılıklar olmaksızın, yolcuların tek bir kabinde (single aisle) , bedava hiçbir şey (ne yemek, ne içecek, ne ekstra bagaj hakkı) vermeksizin a noktasından b noktasına götürmek. bu arada alacağı konfora duyarlı vatandaşlar veya bu gibi hizmetler talep eden müşteriler varsa bunları yüksek marjla satarak ekstra gelir elde etmek. iş modeli bu firmanın. yani koltuktan başka bir şey vermeyecek, satın almak istersen fahiş fiyatla satacak.
Bu iş modeliyle taşımacılık yapan bazı firmalar: pegasus, ryan air, easy jet, southwest airlines, air berlin, [bkz]anadolu jet[/bkz] .. bunlar lcc veya budget airlines veya ultra low cost carrier hepsi aynı modeli anlatır.

LLC carrier’ların bazı temel özelliklerine bakalım ;

pegasus ve diğer benzer lcc havayolları genellikle tek tip koltuk (ekonomi sınıfı gibi) satarlar. uçak filolarını genellikle aynı tip uçaklardan oluştururlar. pegasus’un mesela uçak filosuna baktığımızda 44 tane boeing 737-800 bir tane boeing 737-400, 12 airbus a320 200 ceo, 10 tane a 320 200 neo modeli uçağının olduğunu görüyoruz. bu mesela aslında bu tarz havayolları için çok arzu edilen bir yol değildir. aynı tip uçak kullanılması mürettabatın eğitim maliyetlerini azaltır, aynı zamanda uçakların bakım masraflarını azaltır, onun dışında aynı tip uçaktan fazla sipariş verdiğinde daha yüksek indirim alma (lease araçlardaki filo indirimi gibi) imkanı doğar. bu uçakları satın alırken minimum donanımla almaya gayret gösterirler hem fazladan opsiyonel ekipmanlar için para vermemek için hem de bu ekipmanların yaratacağı ekstra ağırlıktan kurtulmak için. uçaktaki her ekstra kg. yakıt maliyetlerine ilave ekstra yük demektir. şişko vergisi veya bagaj hakkının sınırlı olması o kadar da anlamsız olmuyor böyle bakınca değil mi? pegasus’un filosunun farklı uçak tiplerinden oluşmasının ekstra bir külfeti olduğu muhakkak ama belki bir açıklaması vardır.

hem temizlik bakım hem de yer hizmetleri maliyeti ve kabin mürettebatı maliyetlerinden tasarruf için verilen hizmetleri minimum düzeyde tutarlar. misal ryan air koltuklarının arka tarafında temizliği kolay olsun diye koltuk cebi koymuyorlar. bazı havayolları window shades (pencere gölgeliği) dahi koymuyor. ellerinde olsa o lcd ekranları da koymazlar ama oradan reklam geliri filan elde edildiği için demek ki onu koymayı mantıklı buluyorlar.

ground handling denilen yer hizmetlerinden mümkün mertebe az yararlanmak, bu bagaj için de geçerli temizlik için de geçerli. uçakları mürettabatın şipşak temizlemesi, böylece hem hızlı bir şekilde uçağı tekrar uçuşa hazır hale getirmek hem bu üçüncü kişilerden alınan hizmet giderlerinden kurtulmak.

genellikle kısa mesafeli uçuşlar yapmak, böylece mürettabatın aynı gün içerisinde ikametgahlarına geri dönmesini sağlamak böylece mürettabatın otel konaklama masraflarından vs. kurtulmak

mümkünse uçulan şehirde en işlek veya birincil düzeydeki havalimanları değil (örneğin atatürk) ikincil havalimanlarını (sabiha gökçen gibi) tercih etmek, böylece hem buralarda alan vergisi gibi giderlerin daha düşük olması hem de hava trafiğinde yoğunluğun az olması nedeniyle havada dolaşıp daha fazla benzin yakmaktan kurtulmak, aynı mantıkla uçuşlarda gidilen destinasyon havaalanlarının peak yani yoğun saatlerinden ziyade sakin zamanlarını seçmek.

uçakların almakta zorunlu olduğu bir takım hizmetler var örneğin ground handling veya yer hizmetleri. low cost carrier’lar bunlar için sürekli personel tutma masrafından kurtulmak için genellikle bu hizmetleri başka firmalardan satın alırlar ve service level agreement’larla bu işleri yürütürler. pegasus açısından durum biraz farklı, pegasus sabiha gökçen’deki operasyonu için ramp hizmetlerinin tamamını (bagaj yükleme / boşaltma, terminal ile uçak arası misafirlerin transferleri, uçak içi temizliği ve tüm bunlara bağlı diğer hizmetleri) kendisi veriyor. burada da hem maliyet hem de kalite kontrol hususları devreye giriyor.

olaya maliyet değil de hasılat tarafından bakarsak, doluluk oranı (load factor) ve revenue per revenue passenger kilometer (ücretli yolcu kilometre başı hasılat ) kavramları ön plana çıkıyor. düşük bilet fiyatları sayesinde yüksek doluluk oranı yakalanabiliyor. ancak gelirler yine de fiyatların düşük olması nedeniyle düşük çıkabiliyor. bu yüzden bu tip firmalar için ancillary revenue denilen bilet dışında elde edilen hasılatlar çok önem kazanıyor. bu gelirler bazı low cost havayolları için toplam gelirlerinin yüzde 30’una ulaşabiliyor. nedir bu gelirler? yolculuk esnasında dağıtılan menü üzerinden yapılan a la carte satışlar, yiyecek – içecek, in flight içki parfüm vs, check – in yapılan bagajlar , ekstra bagaj hakkı, koltuk seçme hakkı, vs., farklı firmalarla yapılan program ortaklığı kapsamında elde edilen komisyonlar örneğin otomobil kiralama, otel konaklama vb. , seyahat sigortası, uçak içi duty-free gibi anlaşmalardan alınan komisyonlar. frequent flyer (uçuş mili ) programları kapsamında anlaşmalı firmalardan alınan komisyonlar, co branded denilen ortak markalı kredi kartlarından elde edilen gelirler

normalde bir lcc uçağı bütün gün non-stop çalışır.turnaround zamanlarının kısa olması, bir uçağın aynı gün içerisinde birden fazla kısa mesafeli destinasyon arasında dolmuş gibi çalışması. uçuşlar arasındaki bekleme süresinin kısa tutulması. (uçaklar ne kadar çok doluluk oranına sahiplerse ve ne kadar çok havadalarsa o kadar iyi).

alıntı:ekşişeyler